Wat is in Nederland het niet reanimeren beleid wetgeving?
Het niet-reanimeren beleid in Nederland is gebaseerd op de beslissing van de behandelend arts en de wensen van de patiënt zelf, of indien deze onbekwaam is, door een wettelijk vertegenwoordiger. Het beleid omtrent niet reanimeren is vastgelegd in de Wet toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding (WTL). Volgens deze wet moet de hulpverlener zich houden aan de uitdrukkelijke wensen van de patiënt, indien deze bekend zijn.
Indien de patiënt geen uitdrukkelijke wensen heeft vastgelegd, of indien deze niet bekend zijn, moet de hulpverlener beslissen op basis van het medisch-ethische handelingskader. Dit betekent dat de hulpverlener moet beoordelen of er voldoende aanwijzingen zijn dat de patiënt geen behandeling wenst en of de behandeling in redelijkheid mag worden gestaakt.
Het is belangrijk om te onthouden dat beslissingen over reanimatie complexe ethische en medische kwesties kunnen zijn en dat het belangrijk is om het medische en ethische aspect van reanimatie zorgvuldig te overwegen en te bespreken met de betrokkenen. Het is aan te raden om beslissingen over reanimatie en de wensen hiervan uitdrukkelijk vast te leggen in een formele verklaring en deze te bespreken met de huisarts en het ziekenhuis, en indien mogelijk op te nemen in het medische dossier van de patiënt.
