Wanneer we praten over “geen reanimatie” hebben we het over de keuze van een patiënt om niet gereanimeerd te willen worden bij een hartstilstand of ademhalingsproblemen. Dit kan een persoonlijke keuze zijn, maar het kan ook voortkomen uit de wetenschap dat een reanimatie geen kans op overleving biedt of leidt tot onaanvaardbare kwaliteit van leven.
Het niet-reanimerenbeleid is in Nederland geregeld via de Wet op de Geneeskundige Behandelingsovereenkomst (WGBO). Deze wet geeft patiënten het recht om te beslissen over hun eigen medische behandeling, inclusief reanimatie. Een patiënt kan bijvoorbeeld een wilsverklaring opstellen waarin staat dat hij of zij niet gereanimeerd wil worden in het geval van een hartstilstand of ademhalingsproblemen.
Het niet-reanimerenbeleid betekent niet dat er geen andere vormen van medische behandeling worden geboden. Een patiënt die ervoor kiest om niet gereanimeerd te willen worden, kan nog steeds palliatieve zorg ontvangen, wat kan helpen om de symptomen te verlichten en de kwaliteit van leven te verbeteren.
Wel of niet reanimeren is een persoonlijke keuze en niet iedereen ervoor zal kiezen om niet gereanimeerd te willen worden. Sommige mensen vinden dat ze nog niet klaar zijn om te sterven en willen graag elke kans op overleving benutten, zelfs als de kans op overleving klein is.
Aan de andere kant zijn er mensen die hebben besloten dat een reanimatie hun kwaliteit van leven te zeer aantast en willen voorkomen dat hun leven onnodig wordt verlengd. Sommige mensen kunnen bijvoorbeeld lijden aan een ongeneeslijke ziekte en willen niet nog meer lijden ondergaan. Anderen kunnen een hoge leeftijd hebben bereikt en vinden dat hun leven voltooid is.
